Miłosierdzie Boże prowadzi do świętości (miłości)"W całym postępowaniu stańcie się wy również świętymi na wzór Świętego, ktory was powołał, gdyż jest napisane: "Bądźcie więc wy doskonali, jak doskonały jest Ojciec wasz niebieski" (Mt 5,48). "Kto zaś zachowuje Jego naukę, w tym naprawdę miłość Boża jest doskonała. ... Kto twierdzi, że w Nim trwa, powinien również sam postępować tak, jak On postępował" (1 J 2,5.6). "Bóg jest miłością" (1 J 4,8). Słowa Pana Jezusa zapisane w "Dzienniczku" św. Faustyny: "Gdyby dusze całkowicie zdały się na Mnie, sam bym się podjął uświęcenia ich i obsypywałbyn je jeszcze większymi łaskami" (Dz 1682). "Niezmiernie Mi jest miłe to twoje stanowcze postanowienie zostania świętą. Błogosławię wysiłkom twoim i dostarczę ci sposobności do uświęcenia się. Bądź uważną, aby nie uszła ci żadna sposobność, którą ci poda Moja opatrzność do uświęcenia. Jeżeli ci się nie uda wykorzystać danej sposobności, nie trać spokoju, ale uniżaj się głęboko przede Mną i z wielką ufnością zanurzaj się cała w Moim miłosierdziu, a tym sposobem zyskujesz więcej niż utraciłaś, bo pokornej duszy hojnie się daje - więcej, aniżeli ona sama prosi" (Dz 1361). "Wiele dokażesz, jeżeli zdasz się całkowiecie na Moją wolę i powiesz: nie jako ja chcę, ale jako jest wola Twoja, o Boże, niech mi się stanie. Wiedz, że te słowa wypowiedziane z głębi serca, w jednej chwili wynoszą duszę na szczyty świętości . W takiej duszy mam szczególne upodobanie, taka dusza ma wielką chwałę. ... Tobie daję cząstkę tych cierpień, dla Mojej szczególnej miłości ku tobie i dla wysokiego stopnia świętości, jaki ci przeznaczam w niebie. Dusza cierpiąca jest najbliżej Mego Serca" (Dz 1487). "Miłe Mi są wysiłki twoje, duszo, która dążysz do doskonałości" (Dz 1488). "Rozważ o życiu Bożym, jakie jest w Kościele zawarte dla zbawienia i uświęcenia duszy twojej. Rozważ, jak korzystasz z tych skarbów łask, z tych wysiłków Mojej miłości" (Dz 1758). "Największą przeszkodą do świętosci jest zniechęcenie i nieuzasadniony niepokój, on odbiera ci możność ćwiczenia się w cnocie. Wszystkie razem pokusy nie powinny ci ani na chwilę zamącić spokoju wewnetrznego, a drażliwość i zniechęcenie to owoc twojej miłości własnej. Nie trzeba ci się zniechęcać, ale starać o to, aby na miejscu twej miłości własnej mogła zakrólować miłość Moja. A więc ufności, dziecię Moje; nie powinnaś się zniechęcać, przychodź do Mnie po przebaczenie, jeżeli Ja zawsze jestem gotów ci przebaczyć. Ile razy Mnie o to prosisz, tyle razy wysławiasz miłosierdzie Moje" (Dz 1488). "W takiej duszy, która żyje wyłącznie miłością Moją, króluję jako w niebie. Dniem i nocą czuwa nad nią oko Moje i znajduję w niej swoje upodobanie, i mam nakłonione ucho na prośby i szept jej serca, a często uprzedzam prośby jej" (Dz 1489). "Jeżeli ci udzielam większych łask, to nie wymawiaj się, żeś niegodna ich. Ja wiem o tym, ale raczej ciesz się i raduj, i bierz tyle skarbów z Serca Mojego, ile udźwignąć możesz, bo wtenczas Mi się lepiej podobasz. I jeszcze ci coś powiem - nie tylko bierz te łaski dla siebie, ale i dla bliźnich, to jest zachęcaj dusze, z którymi się stykasz, do ufności w nieskończone miłosierdzie Moje. O, jak bardzo kocham dusze, które Mi zupełnie zaufały - wszystko im uczynię" (Dz 294). "Dusze dążące do doskonałości niech szczególnie uwielbiają Moje miłosierdzie, bo hojność łask, które im udzielam, płynie z miłosierdzia Mojego. Pragnę, aby dusze te odznaczały się bezgraniczną ufnością w Moje miłosierdzie. Uświęceniem takich dusz Ja sam się zajmę, dostarczę im wszystkiego, czegokolwiek będzie potrzeba dla ich świętości. Łaski z Mojego miłosierdzia czerpie się jednym naczyniem, a jest nim - ufność. Im dusza więcej zaufa, tym więcej otrzyma. Wielką Mi są pociechą dusze o bezgranicznej ufności, bo w takie dusze przelewam wszystkie skarby swych łask. Cieszę się, że żądają wiele, bo Moim pragnieniem jest dawać wiele, i to bardzo wiele. Smucę się natomiast, jeżeli dusze żądają mało, zacieśniają swe serca" (Dz 1578). "Życie wasze ma być na Mnie wzorowane, od żłóbka aż do skonania na krzyżu" (Dz 438). "Mów do Mnie po prostu, jak przyjaciel z przyjacielem. No, powiedz Mi, dziecię Moje, co cię wstrzymuje na drodze świętości?" (Dz 1487).
"Wszelka dążność do doskonałości i cała świętość polega na wypełnieniu woli Bożej. Doskonałe spełnienie woli Bożej jest dojrzałością w świętości" (Dz 666). "Świętość i doskonałość moja polega na ścisłym zjednoczeniu woli mojej z wolą Bożą. Bóg nigdy nie zadaje gwałtu naszej wolnej woli. Od nas zależy, czy chcemy przyjąć łaskę Bożą, czy nie; czy chcemy z nią współpracować, czy też ją zmarnujemy" (Dz 1107). "Mówił mi że ta dusza jest najdoskonalsza i święta, która pełni wolę Ojca Jego, ale niewiele jest takich dusz. Ze szczególną miłością patrzy na duszę, która żyje wolą Jego. ... Niepojętą miłością Bóg ogarnia tę duszę, która żyje Jego wolą" (Dz 603). "Treścią cnót jest wola Boża; kto wiernie pełni wolę Bożą, ten się ćwiczy we wszystkich cnotach. We wszystkich wypadkach i okolicznościach życia wielbię i błogosławię świętą wolę Bożą. Święta wola Boża jest przedmiotem mojej miłości. W najtajniejszych głębiach duszy żyję wolą Jego, a tyle na zewnątrz działam, o ile poznaję wewnętrznie, że taka jest wola Boża; milsze mi są z woli Bożej udręki, cierpienia, prześladowania i różnego rodzaju przeciwności, aniżeli z woli własnej powodzenia, pochwały i uznania" (Dz 678). "O Jezu mój, jak łatwo można się uświęcić - potrzeba tylko odrobinę dobrej woli. Jeżeli Jezus spostrzeże w duszy tę odrobinę, tej dobrej woli, to spieszy się ze swoim oddaniem duszy i nic Go powstrzymać nie może, ani błędy, ani upadki - nic zgoła. Jezusowi jest pilno tej duszy dopomóc, a jeżeli dusza jest wierna łasce Bożej, to w bardzo krótkim czasie dusza może dojść do najwyższej świętości, do jakiej tu na ziemi stworzenie dojść może. Bóg jest bardzo hojny i nikomu łaski swojej nie odmawia - więcej daje, aniżeli my Go o to prosimy. Wierność w wypełnianiu natchnień Ducha Świętego to najkrótsza droga. Kiedy dusza szczerze kocha Boga, to nie powinna się niczego lękać w swym życiu duchowym. Niech się podda wpływowi łaski i niech się nie ogranicza w łączeniu z Panem" (Dz 291). "Boże wiekiego miłosierdzia, któryś raczył nam zesłać Syna swego jednorodzonego jako największy dowód niezgłębionej miłości i milosierdzia, nie odrzucasz grzeszników, ale z niezgłębionego miłosierdzia swego otworzyles im skarb, z którego czerpać mogą w obfitości nie tylko usprawiedliwienie, ale wszelką świętość, do jakiej dusza dojść może" (Dz 1122).
"Bóg zbliża się do duszy w sposób szczególny, ... w tej łączności przewodniczy miłość i dokonuje wszystkiego tylko miłość. Jezus udziela się duszy w sposób łagodny, słodki, a w głębi Jego jest spokój. Jezus udziela jej wiele łask i czyni ją zdolną do podzielenia Jego myśli wieczystych i odsłania duszy nieraz swe Boskie zamiary" (Dz 622). "Dusza, która się zastanawia, otrzymuje wiele światła. Dusza rozproszona sama siebie naraża na upadek i niech się nie dziwi, że upada. ... aby mógł Duch Boży działać w duszy - trzeba ciszy i skupienia" (Dz 145). "Duch Święty nie mówi do duszy rozproszonej i gadatliwej, ale przemawia przez swe ciche natchnienia do duszy skupionej , do duszy milczącej" (Dz 552). "Gdyby dusze chciały się skupić, Bóg by zaraz do nich przemówił, bo rozproszenie zagłusza mowę Pańską" (Dz 452). "O gdyby dusze chciały choć trochę słuchać głosu sumienia i głosu - czyli natchnienia Ducha Świętego! Mówię: choć trochę - bo skoro raz się oddamy wpływowi Ducha Bożego, to On sam dopełni tego, czego nam nie dostawać będzie" (Dz 359). "Musi serce wyzwolić się z wszelkich przywiązań naturalnych, a wszystkie uczucia zwrócić do Stwórcy swego, kochając w Nim wszystkie stworzenia, według Jego świętej woli, a tak postępując każda, w duchu gorliwości, przyniesie radość Kościołowi" (Dz 551). "W modlitwie zawsze znajduję światło i moc Ducha" (Dz 166).
Święty Augustyn wypowiedział takie zdanie: "Miłuj ... i rób co chcesz". Św. Faustyna mówi: "Jeśliby ktoś mówił: "Miłuję Boga", a brata swego nienawidził, jest kłamcą, albowiem kto nie miłuje brata swego, którego widzi, nie może miłować Boga, którego nie widzi. Takie zaś mamy od Niego przykazanie, aby ten, kto miłuje Boga, miłował też i brata swego" (1 J 4,20.21). Tak więc: Świętość to Miłość - Boga i bliźniego, "Całkowite poddanie się działaniu Ducha Świętego, to tajemnica świętości" (cytat z książki "Armia Najdroższej Krwi Jezusa Chrystusa", Rudolf Szaffer, str. 106). A jak jest ze zrozumieniem, że najważniejsze jest przykazanie miłości, i realizacją tego przykazania w życiu, mówi Pan Jezus do wielu ludzi tymi słowami: Miłość trzeba umiłować, aby nie było dalej tak, jak stwierdza wyżej Pan Jezus, a także znane powiedzenie, że: "miłość jest niekochana". Ale "Nie miłujmy słowem i językiem, ale czynem i prawdą" (1 J 3,18). Słowa Pana Jezusa: "Żądam ... uczynków miłosierdzia, które mają wypływać z miłości ku Mnie. Miłosierdzie masz okazywać zawsze i wszędzie, nie możesz się od tego usunąć ani wymówić, ani uniewinnić. ... Bo nawet wiara najsilniejsza nic nie pomoże bez uczynków" (Dz 742). Słowa św. Faustyny:"Gorąca miłość Boga widzi wkoło siebie nieustannie potrzeby udzielania się przez czyn, słowo, modlitwę. Miłosierdzie jest wielorakie, zawsze i wszędzie, i w każdy czas można czynić dobrze" (Dz 1313). Istotą wiary jest miłość,
Wizje czyśćca wg św. Faustyny:
Pomóc możemy duszom cierpiącym w czyśćcu poprzez m. in. taki sposób dążenia do własnego uświęcenia, jakim jest praktyka codziennego uzuskiwania odpustów zupełnych - uzyskiwane odpusty możemy ofiarować za zmarłych (więcej informacji na ten temat w rozdziale "Odpust zupełny miłosierny"). Pan Jezus stwierdza, że dążenie do świętości danego człowieka oddziaływuje pozytywnie także na życie duchowe innych ludzi: "Jeżeli dążysz do doskonałości, wiele dusz uświęcisz, a jeżelibyś nie dążyła do świętości, tym samym wiele by dusz pozostało niedoskonałymi. Wiedz o tym, że ich doskonałość od twojej doskonałości zależeć będzie i większa część odpowiedzialności ich spadnie na ciebie" (Dz 1165); "Dusze wybrane są w Moim ręku światłami, które rzucam w ciemność świata i oświecam go. Jak gwiazdy oświecają noc, tak dusze wybrane oświecają ziemię, a im dusza doskonalsza, tym większe światło roztacza wokoło siebie i dalej sięga; może być ukryta i nie znana nawet najbliższym, a jednak jej świętość odbija się w duszach na najodleglejszych krańcach świata" (Dz 1601). Oto przykład głębokiego nawrócenia, przedstawiony w "Przewodniku Katolickim" w artykule pt. "Morderca błogosławionym": Tak więc, zgodnie z ww. cytatami, w dążeniach do świętości należy: Wszyscy jesteśmy powołani do świętości. Bóg, w swoim niezgłębionym Miłosierdziu, przebacza nam grzechy, a także prowadzi nas do świętości. Wszyscy jesteśmy powołani do odkrycia głebokiej relacji z Bogiem, aby kroczyć za Chrystusem i upodabniać się do Niego - bo miłość jest nieodwracalna. W Świętych podziwiamy nie ich samych, ale to co w nich, przy ich zgodzie i otwarciu, dokonał sam Bóg. Zaproszenie do świętośći nigdy nie traci na aktualności. "Bo ci, co świetości święcie przestrzegają, dostąpią uświęcenia" (Mdr 6,10). "Starajcie się ... o uświęcenie, bez którego nikt nie zobaczy Pana" (Hbr 12,14).
|